Auteur: Jet Brand

Wat een emotie wat een verdriet wanneer je daadwerkelijk alle spulletjes aan het inpakken bent om naar het Academisch ziekenhuis te reizen. Kleertjes, speelgoed alles in tassen. Haar knuffeltje haar pyjamaatjes.De komende tijd wordt Groningen ons “thuis” Ik ging samen met Chantal en een verpleegkundige in een taxi. Mijn toenmalige partner wilde graag een familielid mee. Tevens hadden we iemand nodig om met ons terug te reizen. Wat zou ons te wachten staan? Niets maar dan ook niets herinner ik me van die rit. Weet alleen nog dat we in een immens ziekenhuis kwamen met een kliniek alleen voor kinderen. De opvang was heel fijn en begripvol. Na aankomst begonnen al snel wat onderzoeken. Chantal kwam voor alle zekerheid in een “box” te liggen, een apart kamertje met een voorportaal waar hygiëne telde, een mondkapje voor, een jasschort aan en handen desinfecteren. Wat een drama wat een onwerkelijkheid. Wat ik me nog herinner als de dag van gisteren dat het familielid toch wel naar huis wilde en ik… ik wilde niet weg. Veel te vroeg vertrokken we voor mijn gevoel naar Meppel. Huilend namen we afscheid van Chantal. Ik wilde onderweg graag stoppen voor een kop koffie , maar daar was geen tijd voor. Het familielid at zelf broodjes. Wilde voor de rit graag ook benzinegeld toen mijn voormalige partner dit vroeg. Zijn woorden bij de benzinepomp “Gooi maar...

De eerste maanden van Chantal Ik herinner me als de dag van gisteren hoe fijn de kraamdagen waren. Wat kregen we een aanloop en bezoek. Wat een feest al die felicitatiekaarten. Wat was iedereen blij voor ons. En wij … wij waren ouders vanaf de eerste minuut. Ongelofelijk hoe dit onverwachte “cadeau” zo vanzelfsprekend bij ons hoorde. Twintig jaar jong en moeder, het besef dat leeftijd geen rol speelt. Moeder ben je vanaf het moment dat je je eigen kindje gebaard hebt. Een kraamverzorgster uit duizenden die zorgde dat ik s middags een middagdutje moest doen. Altijd werd ik gewekt met een gezellig opgemaakt schaaltje fruit. Mooi om deze specifieke dingen te herinneren. Alsof de wereld stilstaat. er telt maar één ding. Het nieuws, de kranten het is even een totaal andere wereld. Tien dagen ervaren als één groot feest. Wie het nou wel of niet wilde horen, in geuren en kleuren met alle details vertelde ik vol enthousiasme hoe de bevalling gegaan was.Steeds opnieuw en het is toch ook werkelijk een wonder? De geboorte van je eigen kind. Chantal was een voorbeeldige baby, alleen ging het flesje drinken soms wat moeilijk. De weken verstreken. Alles draaide om onze kleine Chantal. Wat een mooi meisje met haar blonde haartjes. Niets heerlijker dan met de kinderwagen een blokje om te gaan. Iedere jonge ouder herkent het gevoel van trots zijn....

Liefde is goud waard….geld maakt niet gelukkig geen geld is zoeken naar oplossingen. ..Onderweg naar… ” Dit keer een behoorlijk uitgebreid blog. In mijn derde blog schrijf ik over de invloed van …. toen en nu Afgelopen dinsdag was het de dag van de liefde, nu heb ik daar niet zoveel mee want dit zou het iedere dag moeten zijn. Wat is liefde? Perfecte liefde bestaat niet, wel de man van je leven ontmoeten en weten dit is hem. Sinds juni 2013 heb ik een fantastische vriend. Een heerlijke rustige man , lief en zorgzaam. Fanatiek tennisspeler. Nooit beantwoord hij geijk appjes behalve op de tennisdagen. Op die dagen is het tennis wat geregeld wordt.Mijn Thijsje tennis regelt dan vooral dat het door kan gaan. Zijn sport zijn alles. Zijn passie zo hij een beetje door mij zijn passie voor kunst kreeg. Ieder onze eigen dingen samen, veel delen en eindeloos kunnen praten over alles. Ik leerde hem kennen op het moment dat ik een opname op de PAAZ afsloot. Het lijkt soms of mijn leven op sommige fronten “all inclusive” is. Mijn leven was en is nooit saai. Zorg ik ook zelf wel voor. Omdat mijn leventje best gecompliceerd was en soms nog is , zal het over veel uiteenlopende situaties gaan.  De rode draad blijft …. mijn kinderen, dochtertje Chantal en zoon Jurjan. Al zal ik over...

Stichting Jet Brand, een Stichting met een duidelijk doel. Een doel ontstaan uit het verlies van mijn eerste dochtertje. Chantal werd 11 december 1984 geboren en overleed 6 juli 1985. Zij overleed aan de ziekte van Pompe, voor velen een onbekende ziekte. Met onze Stichting willen we graag meer aandacht om klinieken en organisaties te steunen. Een ziekte die enorm veel impact heeft wanneer je eigen kindje dit heeft en veel te jong moet sterven. Ik was amper 20 en onverwachts zwanger, mijn toenmalige partner en ik waren ondanks de onverwachtse zwangerschap heel erg blij met de zwangerschap. Het was een bijzondere zwangerschap want ik was met van alles en nog wat bezig maar niet met zwanger worden. Voor een griep die maar niet overging liet mijn partner de huisarts komen. Nog zie ik zijn verdwaalde blik, en opnieuw ging hij voelen en nog eens voelen. Enigszins aarzelend vertelde hij dat hij vermoedde dat ik zwanger was. Ik denk dat mijn ogen zowat uit mijn kassen rolden. Ik zwanger? Hoe kan dat, ik slikte de pil. Maar het kon, en inmiddels ken ik nu meer dezelfde verhalen. Het was meer dan even schrikken, geen longontsteking of andere vreemde zaken. Al snel volgde er bloed en urineonderzoek en ja ik was zwanger en ook al behoorlijk wat maanden heen. september was ik nog van een veertig meter lange glijbaan gegaan...