Blog Jet Brand los “De invloed van ….”

Liefde is goud waard….geld maakt niet gelukkig geen geld is zoeken naar oplossingen. ..Onderweg naar… ”

Dit keer een behoorlijk uitgebreid blog.

In mijn derde blog schrijf ik over de invloed van …. toen en nu

Afgelopen dinsdag was het de dag van de liefde, nu heb ik daar niet zoveel mee want dit zou het iedere dag moeten zijn.
Wat is liefde? Perfecte liefde bestaat niet, wel de man van je leven ontmoeten en weten dit is hem.

Sinds juni 2013 heb ik een fantastische vriend. Een heerlijke rustige man , lief en zorgzaam. Fanatiek tennisspeler. Nooit beantwoord hij geijk appjes behalve op de tennisdagen. Op die dagen is het tennis wat geregeld wordt.Mijn Thijsje tennis regelt dan vooral dat het door kan gaan. Zijn sport zijn alles. Zijn passie zo hij een beetje door mij zijn passie voor kunst kreeg. Ieder onze eigen dingen samen, veel delen en eindeloos kunnen praten over alles.

Ik leerde hem kennen op het moment dat ik een opname op de PAAZ afsloot. Het lijkt soms of mijn leven op sommige fronten “all inclusive” is. Mijn leven was en is nooit saai. Zorg ik ook zelf wel voor.

Omdat mijn leventje best gecompliceerd was en soms nog is , zal het over veel uiteenlopende situaties gaan.  De rode draad blijft …. mijn kinderen, dochtertje Chantal en zoon Jurjan. Al zal ik over Jurjan niet veel schrijven , hij heeft zijn eigen leven en zit er niet op te wachten dat zijn moeder over hem gaat schrijven.

Mensen die mij kennen weten dat hij alles voor me is. Zal dan ook zeker in de toekomst nog schrijven over de fouten die ik als moeder maakte maar ook over de dingen die ik goed gedaan heb.
Juist omdat ik het zo belangrijk vindt dat je als ouder ook je eigen fouten toegeeft en uitspreekt.

Ik schaam me er  niet voor dat ik een bipolaire stoornis heb. Dit is gediagnosticeerd in 2013. Ik heb me jaren afgevraagd wat ik toch had. Soms kon ik de hele wereld aan soms kwam ik liever mijn bed niet uit.

Te vaak veel te impulsief hierdoor verkeerde keuzes gemaakt.

Soms kon ik midden in de nacht nog vele gedichten schrijven, soms kon ik grenzeloos zijn of ging midden in de nacht dweilen of ramen wassen, was ik te uitgelaten vrolijk of zag ik bij tegenslagen alleen een zwart gat.

Ik heb gelukkig nooit psychoses gehad, de echte manies ken ik ook niet. In de psychiatrie noemen ze wat ik heb hypomanie. Dit heeft zeker niet alleen nadelen want voor mijn creativiteit een cadeau!

Ik kan “verdrinken’ in uren tekenen en schilderen, ik kan in korte tijd dan veel voor elkaar krijgen. Iets op papier zetten heb ik vaak snel klaar. Ik denk dat ik mijn creativiteit mede hieraan te danken heb. Voor mij werden, tekenen, schilderen schrijven een manier om mijn gevoelens en emoties een plek te geven. Zo maakte ik een schilderij wat geen uitleg nodig heeft. De titel is “De kus”

Het is toch fantastisch dat ik me zo kan verliezen in tekenen, schilderen, schrijven en soms fotograferen?

Er bestaat nog steeds teveel een taboe op depressies, een psychische stoornis hebben. Maar ik denk dat we schrikken wanneer we werkelijk zouden weten wie er allemaal anti depressiva slikken.
Ik ben in ieder geval blij dat er lithium is, een medicijn wat kan helpen bij een bipolaire stoornis. het helpt stemmingen wat meer in evenwicht te houden. De scherpe randjes verdwijnen.
Veel beroemdheden kenden of kennen een vorm van depressie, misschien dat ik daarom ook zo geboeid ben door het werk van Vincent van Gogh en Pablo Picasso? In het werk van Picasso herken ik de dubbelheid in zijn portretten.

Ik doe momenteel mee met een wedstrijd “Krabbé zoekt Picasso” met drie werken. Het werk wat ik hier plaats inspireerde Picasso mij doordat ik de “dubbelheid” zo herken. Lachen terwijl ik innerlijk kon huilen, me anders voordeed omdat ik vooral leuk en aardig gevonden wilde worden. Dit is wel verleden tijd , ben Jet en ik ben na een lange zoektocht mezelf.Deze tekening kreeg dan ook de titel “Inneruiterlijk”

Bij iets van ruzie, of problemen is voor mij de mobiel een ramp. Want na de eerste twijfel stuur ik een appje, en ja dan is het t begin van t eind. Kan dan hele “brieven ” appen bij wijze van. Heeft me in t verleden “vriendschappen” gekost maar ook een relatie met een man die juist heel goed voor me was.Tegenwoordig zet ik de mobiel bewust uit op momenten dat ik aanvoel dat ik “brieven” wil gaan appen.

Ik kon de rust toen niet handelen en zocht de confrontatie. Inmiddels vele lessen verder en zelfs dan ga ik nog een huwelijk met een narcistische man aan.Zelf de scheiding aan gevraagd. Mijn zelfvertrouwen was zoek geraakt, ik zat vast in een doolhof van verwarring. …

Ik ben in vele opzichten veranderd maar met onenigheid kan ik veranderen in een kreng.(Wel vrouwelijk toch?)Wij vrouwen moeten toch soms even zeuren? Wanneer dingen tegen zitten word ik onrustig.Ik moet een horizon kunnen blijven zien.Heel lastig is dat ik me ontzettend snel voel aangesproken, snel denk dat ik het niet goed doe. Ik word daar niet altijd een leuker mens van.

Een opname op de PAAZ (Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis)is moeilijk, is zwaar , is verdrietig maar is voor mij ook zeer leerzaam geweest .Was zeker voor mijn zoon niet gemakkelijk. Ook hij heeft mijn impulsieve huwelijk in 2008 niet begrepen.

Achteraf ik zelf ook niet, al was mijn gevoel al vrij snel niet goed. Ik durfde dit vooral niet toe te geven. Ik zong het vierenhalf jaar uit en vertrok met zo goed als niets meer. Ik kreeg een geweldig contact met zijn eerste ex die helaas is overleden,en zelfs later met twee exen die nog na mij kwamen en t contact met mij zochten. Allemaal leerden we “Bij een narcist is het koffer pakken en wegwezen”…in mijn geval was de koffer te vol met een groot gevoel weer gefaald te hebben.

Ik noem de PAAZ een periode van “hard werken”. Ik zeg ook altijd “de zwaarste lessen van het leven worden aan de beste studenten gegeven” Ooit eens ergens gelezen, net als de uitdrukking “De sterkste mensen durven om hulp te vragen “. Ben helaas niet altijd nog even sterk. Momenteel zit in een fase met veel verschillende emoties.

Een bipolaire stoornis ontstaat niet zomaar, mijn jeugd kende helaas niet al te stevige wortels. Dit alles had te maken met mijn vader , die met drank op geen vader was zo een vader hoort te zijn. Druk ik het nog zacht uit. Hij pleegde suïcide toen ik eenentwintig was. Een jaar na het overlijden van Chantal.

Een jaar voor het overlijden van Chantal overleed mijn geliefde opa. Het was veel in drie jaar tijd, het was te veel. Met name het verlies van mijn eigen kindje . Eenentwintig jaar en plotsklaps te volwassen.

Het overlijden van Chantal verwerkte ik pas veel later. Na deze drie overlijdens leerde ik een muur te metselen. Dit werd een stevige muur en weinig mensen liet ik toe , laat staan binnen. Wel liet ik de clown toe en ja eerlijk is eerlijk dat doe ik soms nog . Ik lachte veel weg, ik deed vooral lekker gek. Tranen verborg ik , die mochten komen wanneer ik alleen was. Soms werden dat tranen van zware neerslachtigheid. Vaak begreep ik mezelf niet.

Op mijn dertigste maakte ik al een beste val…psychisch , maar luisterde niet genoeg en dat werd het begin dat mijn rug mij kwam vertellen  en liet voelen ” Ik zal zorgen dat je wel stil moet staan” Een dubbele hernia tot gevolg , een operatie volgde. De eerste van vele rugoperaties en nekoperatie.

Ik wist op mijn dertigste dat ik de relatie met de vader van mijn kinderen moest beëindigen, wetende dat dit heel moeilijk zou worden. Uit respect voor hem en onze zoon ga ik hier niet over uitweiden.

T enige wat ik daarover kan en wil zeggen dat ik niet zomaar ben vertrokken met mijn zoon die toen 12 jaar was.Ik was zevenendertig.

Nu heb ik een vriend die denk ik (weet het zeker) echt bij me past. We wonen apart maar samen hebben we t fijn. Heb nog nooit in mijn leven zo mijn ziel en zaligheid bloot kunnen geven.

Net als ieder stel hebben wij onze ups en soms downs. Ik ben in vele opzichten veranderd maar met onenigheid verander ik in een kreng. Schiet door in een kwaadheid die ik zelf niet eens wil.

Voor mijn partner zeker niet makkelijk dat ik, en chronische rugproblematiek heb en een bipolaire stoornis. Gelukkig heb ik medicatie en zijn de grote pieken diepe dalen er af en net als ieder mens heeft ook hij zo zijn kwaaltjes en gebruiksaanwijzing. Helaas is het erger dat hij een CVA gehad heeft en een hartoperatie. Respect voor zijn optimisme waar ik gelukkig van blijf leren.Blijvende gezichtsbeperkingen en toch op de tennisbaan de bal nog raak slaan.

Gelukkig ziet hij ook de voordelen van mijn Zijn. Het is nooit saai met mij, ik ben zeker niet van de regel en structuur, ik hou van gezelligheid. Hij geniet van mijn creativiteit en steunt mij hier ook in.Zo negatief ik soms kan zijn zo positief blijft hij. Soms heeft hij wat actie nodig waar ik te druk kan zijn.Ik heb een leuke babbel en heb wel t een en ander over het leven te vertellen.

Even geleden zei hij “soms ben je nog dat bange vogeltje” Boos kunnen zijn , iemand beledigen, maar eigenlijk zo bang. Met tranen tik ik dit want ik prijs mezelf gelukkig dat ik iemand heb mogen tegenkomen die zich heeft verdiept in wat ik heb en hoe ik ben maar vooral van me houdt.

Die me wijst hoe het anders kan zo ik hem kan en mag wijzen dat hij soms te gemakkelijk is. Zo kan en moet het zijn want natuurlijk is geen relatie perfect. Hij geeft me handvatten , hij brengt de rust die ik soms zo nodig heb.

Deze man is het beste, wat me op de geboorte van mijn kinderen na, is overkomen.

Momenteel zit ik niet echt in een fijne situatie en dat kent zijn wisselwerking op mijn lichamelijke toestand , ik heb het al ruim twee weken erg in de rug.

Ben chronisch rugpatiënt , oftewel noem mezelf de bionische vrouw met al mijn plaatwerk in rug en nek.

Ik ken de zin van ziek zijn, de rugpijn die nu niet over gaat.

Een verhuizing komt eraan waar ik enorm blij mee ben want de plek waar ik inmiddels nu drie jaar woon is nooit mijn thuis geweest.Door al mijn kwalen heb ik een WAO uitkering. Best een leuke uitkering , zit namelijk net boven de grens dat ik geen enkele toeslag krijg.Kom voor geen vergoeding in aanmerking.

Dat betekent nu helft uitkering zijn woonlasten. Met veel moeite nog ruim een jaar aantal uren in de week gewerkt. Ik red dat werken niet meer en t stopte.Het beetje extra geld was ik kwijt.Het beetje geld wat ik zo hard nodig ben.

Wetende op zoek naar een goedkopere woonplek, die heb ik nu toegewezen gekregen ! Een pracht plekje, knus klein met uitzicht op het water en goedkoper.

Nog twee of drie maanden zo door en ik had problemen gekregen. Nog net geen schulden behalve de belasting die huurtoeslag moet terug hebben waar ik geen recht op had.
Ik kreeg het zomaar in 1 keer vorig jaar gestort. Ja heel dom dat ik het niet opzij zette. Maar sluipende wijze  pinde ik iedere keer iets te veel. Toch zo fijn dat beetje extra.Gekke dingen gekocht? Nee , misschien een extra kop koffie op een terras en misschien een keer uit eten. Een avondje bij de tennis blijven hangen. Misschien nog een broek en een shirt gekocht. Kleding koop ik namelijk ook weinig meer.Geen gekke uitspattingen gemaakt.

Maandelijks nu terugbetalen, nu moet ik low budget verhuizen.Hier blijven betekent echt in de schulden komen. Nu verhuizen met niets. Met een groot geluk dat ik de zoon van de vorige, helaas overleden bewoonster ken. Gordijnen blijven hangen, twee kasten blijven staan op slaapkamer en bovenverdieping.

Ik kreeg via een vriendin maar zo twee pracht banken ,via mijn zusje eethoekstoelen , als een kind zo blij …de zorgen blijven, dubbele huur een halve maand. Hoe? de spullen moeten over er zal een busje moeten komen. Ik moet iets op de vloer hebben want wat er ligt moet eruit gehaald worden. Waarom? ondervloer moet gecheckt worden op asbest bij woningen voor een bepaald jaartal.

Het laminaat hier kan ik misschien gebruiken , maar waar laat ik de spullen? Het moet gelegd worden, het moet er hier uit gehaald worden.Een verhuizing kost geld. het is niet anders.

Ik ben de schaamte voorbij, ik betaal hier 660 Euro huur van de bijna 1400 Euro die ik heb. Ziektekostenverzekering, andere verzekeringen , Nuon , Gemeentelijke belastingen,telefoon, internet geen enkele toeslag.Sporten? al zou ik willen het is te duur. Moet eerlijk zeggen dat het wandelen me veel beter bevalt en gratis is. Nu mijn rug nog weer even meewerken.

Ik ga naar een goedkopere woning, 468 Euro en gas water licht ongeveer 110 Euro. Nee nog geen vetpot, hoeft ook niet. Wel simpel kunnen rondkomen gewoon de dingen kunnen kopen die ieder mens nodig heeft.Wel meer dan 140 Euro goedkoper uit en nooit meer door die fietstunnel moeten richting centrum. Een crime wanneer je rugpatiënt bent.

Alles had ik op papier gezet en heb aan geklopt bij het WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) mijn verhaal gedaan en om hulp gevraagd. Afwachten of ik 2000 Euro verhuiskosten ontvang.

Ook aan geklopt bij de Gemeentelijke Kredietbank, misschien een lening zodat de verhuizing iets makkelijker wordt. De tunnel waar ik altijd door moet is zo slecht voor mijn rug.Het plekje waar ik kom zoveel centraler.

Helaas gaat niet door want ik moet de belasting terugbetalen. Ja heel vervelend voor mij en akelig dat ik nu zo duur woon, maar helaas verstrekken ze geen lening.Bij schulden helpen ze wel.Of er iemand van humanitas moest komen? Wat moet ik er mee? Mijn maandbudget staat zwart op wit met inkomsten en teveel uitgaven.

Lieve mensen ja ik rook, inmiddels een  bus shag in de week en draai ze zelf. Mijn kopjes koffie op het terras? al drastisch verminderd. Een cursus buiten de deur? Zit er niet in. Vakantie? met geluk één gewonnen was zes jaar niet op vakantie geweest, en dan is het wel hilarisch dat mensen zeggen “Jij hebt ook altijd geluk” ja inderdaad won ik al eerder wat reisjes. Mijn laptop is bijna aan t einde van haar Latijn, ik tik op een kleine Acer switch ( ja gekocht van het belastinggeld) Ik heb in huis alles tweedehands , simpeler kan niet.
De koelkast al lange tijd niet meer vol.
Een auto heb ik niet, voor mij echt een groot gemis.

Mijn budget is door verschillende mensen bekeken, er is nergens nog iets om op te bezuinigen.

Ik hou me vast aan wat ik heb, mijn vriend, mijn zoon , de mensen die er zijn die me helpen.
Mijn vriend helpt me waar hij kan , ziet ook in dat mijn buien nu vooral door deze situatie komen.
Ook hij heeft geen vetpot, kan me dus in die zin niet steunen.

Wederom vind ik dit stukje van mijn leven moeilijk, huil terwijl ik niet wil huilen. Wetende dat ik veel fouten in mijn leven heb gemaakt.Ik werkte wel  twintig jaar full time, ik koos zelf de verkeerde mannen waardoor ik o.a. op mijn negenenveertigste berooid in Meppel terugkwam. Moet ik mijn hele leven blijven boeten doordat ik verkeerde keuzes maakte? Het kan toch niet zo zijn dat ik eerst schulden moet hebben voordat ik hulp kan krijgen?

Met heel veel plezier zet ik me in voor onze Stichting, dit geeft me energie en kracht.Hier haal ik het plezier uit om dit nu samen met elkaar te doen. Het voelt alsof het overlijden van Chantal ergens goed voor is geweest. Ik doe het voor haar en al die andere kindjes en volwassenen met een onbekende stofwisselingsziekte.

Maar achter mijn lach nu zorgen. Als geen ander had ik nog zo graag gewerkt in de gehandicaptenzorg een baan die ik als mijn hobby zag.

Ik hoop met dit blog op advies en hoop ook dat de politiek eens verhalen leest van mensen zoals ik.
Graag zou ik eens een kop koffie met Dhr. Rutte willen drinken, gewoon eens mijn verhaal vertellen. Zal de man zeker niet op zitten te wachten.

Ik wil niet subjectief zijn , maar misschien kan ik beter verslaafd zijn , dan krijg ik opvang, hulp en nazorg en wordt er geholpen met een woning. Begrijp me goed, ik veroordeel verslavingen niet want ook dit zijn ziektes waar zeker hulp voor moet zijn.

Ik dacht lange tijd dat ik een rijk land woonde , die illusie ben ik al een poosje kwijt.Rijk ben je met een gezond lichaam. Rijk word je met hard werken mits je gezond bent.

Ik trek aan de bel terwijl ik nog geen financiële problemen heb, maar wordt niet geholpen.
Er zijn vast nog zoveel meer mensen die dit herkennen, in een soort zelfde situatie zitten.
Ik wil positief blijven en geloven in dat het goed komt , al vind ik het zwaar.

Wel de reden dat ik ook meer geïrriteerd ben, vervelend kan doen tegen degene die juist zo dicht bij me staat en ik me dubbel en dwars realiseer …Liefde is goud waard en in geen geld uit te drukken.
Geld maakt niet gelukkig maar geen geld maakt t leven wel een stuk minder leuk.