Stichting Jet Brand, een Stichting met een duidelijk doel. Een doel ontstaan uit het verlies van mijn eerste dochtertje. Chantal werd 11 december 1984 geboren en overleed 6 juli 1985.
Zij overleed aan de ziekte van Pompe, voor velen een onbekende ziekte.
Met onze Stichting willen we graag meer aandacht om klinieken en organisaties te steunen.

Een ziekte die enorm veel impact heeft wanneer je eigen kindje dit heeft en veel te jong moet sterven.

Ik was amper 20 en onverwachts zwanger, mijn toenmalige partner en ik waren ondanks de onverwachtse zwangerschap heel erg blij met de zwangerschap.
Het was een bijzondere zwangerschap want ik was met van alles en nog wat bezig maar niet met zwanger worden.

Voor een griep die maar niet overging liet mijn partner de huisarts komen. Nog zie ik zijn verdwaalde blik, en opnieuw ging hij voelen en nog eens voelen. Enigszins aarzelend vertelde hij dat hij vermoedde dat ik zwanger was. Ik denk dat mijn ogen zowat uit mijn kassen rolden. Ik zwanger? Hoe kan dat, ik slikte de pil. Maar het kon, en inmiddels ken ik nu meer dezelfde verhalen.

Het was meer dan even schrikken, geen longontsteking of andere vreemde zaken. Al snel volgde er bloed en urineonderzoek en ja ik was zwanger en ook al behoorlijk wat maanden heen.
september was ik nog van een veertig meter lange glijbaan gegaan tijdens een vakantie van ons werk, met mensen met een verstandelijke handicap. Die nacht dacht ik wel “wat voel ik toch”? denkende aan mijn darmen die teveel lawaai maakten.

Zwangerschapsverlof? Normaliter zes weken. In mijn geval totaal onduidelijk. Zelfs de verloskundige wist niet exact hoe ver ik heen was. Het bleken ongeveer zes maanden te zijn. Een echo werd in die tijd niet meer gemaakt want dat zou geen zin hebben.Onzeker dus.

Niemand zag dat ik zwanger was tot het bekend werd en ik ineens een buikje kreeg.Een echte zwangere buik is het nooit geworden.In totaal kwam ik drie kilo aan.

Natuurlijk kwamen er veel vragen waarom ik niets gevoeld had. Het enige wat ik daarop achteraf kon zeggen dat de ziekte die Chantal bleek te hebben tijdens de zwangerschap al van invloed was geweest.Ze in mijn baarmoeder al te slap was. Niets heb ik tijdens de zwangerschap gevoeld, de pil slikte ik zelfs nog , had ook gewoon lichte menstruaties. Natuurlijk begreep ik de reacties dat mensen het niet begrepen. Ik begreep het pas zelf tijdens de zwangerschap van mijn zoon die zo geheel anders voelde.
Dit mensje klein wilde op een of andere manier op de wereld komen.Met een reden. Tot op de dag van vandaag heb ik in de loop der jaren veel redenen bedacht en heb ik zo vaak geroepen dat ik van Chantal haar ziekte, haar sterven zoveel geleerd had. Het was mezelf troosten want never zal ik begrijpen waarom kleine kindjes ziek worden en moeten sterven.

Waar een ander negen maanden voor heeft, hadden wij weinig tijd om aan alles te wennen en voor te bereiden, maar ook dan blijkt dat je in korte tijd een geweldige babykamer kunt klaar maken. We kregen van alle kanten ook nog spulletjes.
Begin december begon mijn verlof wat exact een week duurde!

10 december s avonds een potje scrabble aan het doen, door de boxen op de radio klinkt het nummer van Peter Koelewijn “Sprong in het duister”
Een nummer wat altijd speciaal zal blijven. Hoe letterlijk zou “de sprong in het duister”nog komen….geen eerste schooldag …
Nog altijd tranen wanneer ik het nummer hoor.

Begin avond toch lichte buikpijn wat met de kwartieren versterkt werd. Even na tienen toch maar de verloskundige bellen. Zij kwam ook gelijk, nog maar 1 centimeter ontsluiting. Nog even geduld dus…Tegen twaalven werden de pijnen erger en na een telefoontje met de verloskundige mochten we naar het ziekenhuis.

Ik zie me nog liggen, durfde niet van bed af te gaan.Zenuwachtig en bang voor de bevalling. Pijn en vooral heel erg misselijk, ik heb wat over gegeven. Wanneer mijn partner een nat washandje op mijn hoofd legde moest dat vooral direct weer weg. Ik riep ook regelmatig dat ik bij God niet wist hoe ik moest bevallen, geen zwangerschapsgymnastiek gehad , niets….

Ik vloekte waar in vredesnaam de verloskundige bleef en of niet iemand anders de bevalling kon doen.Tegen zessen werd het menens de weeën werden krachtiger en ik kreeg persweeën . Ik zag de verpleegkundige toch ietwat onrustig worden want de verloskundige was er nog niet. Toch alvast met bed en al naar de verloskamer.

En daar lag ik, mijn benen in florissante positie kreunend en steunend.In mijn beleving duurde t eeuwen maar ja hoor met jas en al aan kwam de verloskundige binnenstuiven en zei doodkalm “Begin maar met persen” Ik nog weer schreeuwen “Ja hoe? ” maar blijkbaar werkt moeder natuur zonder antwoord en ging ik persen en pufte alsof ik de wereld zwangerschapslessen had gehad.

Vroeg in de ochtend,6.14 uur, werd ons kleine meisje geboren .
Wat was ze mooi en wat was het bizar dat wij in korte tijd zomaar ouders werden van dit kleine wondertje. Vanaf het eerste moment weet je dan wat onvoorwaardelijk houden van is.

We gaven haar de namen Margriet Chantal. de eerste naam vernoemd naar mijn zusje. Chantal vonden we allebei een mooie naam. Lichte blonde haartjes, kleine vingertjes en daar lag mijn meisje op mijn borst. De hele wereld vergeet je , alleen dit meisje telt, onze Chantal

Mijn benen schokten en trilden, het hoorde erbij.Ik voelde alleen maar dat warme lijfje op mij.Tranen van ontroering, van onwerkelijkheid.

Gelijk werd Chantal onderzocht en ja natuurlijk waren we bang dat er iets niet goed zou zijn na toch een hele vreemde zwangerschap.Al was ik maar drie kilo aan gekomen, Chantal woog ruim 6 pond.

Wonder boven wonder bleek alles goed….tranen vele tranen van geluk, wat waren we intens gelukkig.

Al vlot kwamen de beschuit met roze muisjes , belden we ouders en familie met het blije nieuws.

Omdat alles perfect gingen mochten we om 10 uur ook al naar huis.
In deze tijd niet meer voor te stellen maar ik moest met Chantal terug naar huis in de ambulance.

Mijn partner was al snel naar huis gegaan om natuurlijk snel kruiken warm te maken en onze kraamverzorgster op te wachten.

De ambulancerit vergeet ik van mijn leven niet.Ik lag op een smalle brancard half omhoog en had Chantal in mijn armen. Lieve help zeg. dit was zweten want ik was oh zo bang dat ik haar zou laten vallen.Wat een bochten kent dan een kleine rit van ziekenhuis naar huis.

Thuis stonden de jonge vader en mijn moeder ons al op te wachten.De ambulancebroeders wilden me naar boven tillen.
Ik vertelde ze vlotjes dat ik niets aan mijn benen mankeerde , eerst Chantal in bedje . Daarna een heerlijk bakkie koffie en natuurlijk was het toen al Jetje met sigaretje. (al rookte ik niet binnen)

De kraamverzorgster kwam al snel en was erg verbaasd dat we al thuis waren. Al snel was er met haar een klik. Ze kende ook geen pardon …Jetje mocht eerst een tijdje naar bedje…..en Chantal lag naast me , wat was ik verliefd op mijn mooie meisje zo lief zo onschuldig zo puur zo mooi.

Het eerste flesje geven, zo samen één, dat gevoel is onbeschrijfelijk.
Onuitwisbare momenten.
Wat genoot ik dat ik er s nachts uit mocht om mijn meisje haar flesje te geven.

De jonge vader vloog diezelfde ochtend nog weg want we hadden een ledikantje en hij vond t maar niks dat kleine meisje in een te groot bedje.
Hij kwam even later terug met een pracht wieg. Zo lief. Mijn partner zo bezorgd en er bestond voor ons niets anders dan Chantal, de trotse jonge vader gaf haar gelijk een “koosnaampje “Chanallie”

Wat is een geboorte een immens iets. Mijn eigen kindje gebaard ….ik was moeder geworden op mijn 20ste , een jonge moeder en moeder zal ik blijven mijn hele leven.

Nu 9 februari 2017 : Ik kijk naar links en zie het schilderij wat ik tekende van Chantal, een kaarsje brandt, een boeddha staat naast haar,haar zeepbakje en borsteltje ernaast. Ik maakte een soort van altaartje. Zo onnatuurlijk. Ik had morgen haar moeten kunnen bellen en Vragen “Gaan we even samen de stad in en een bakkie doen?” Nu een stille blik naar links, een verleden.Soms nog zo aanwezig in het heden.

Waarom moesten wij een kindje verliezen aan de ziekte van Pompe? Ik draai nog een keer het nummer van Peter Koelewijn “De sprong in het duister “….zal nog gitzwart worden … en hoe graag ik ook schrijf, dit zijn de momenten dat tijd weer weg valt…..alsof het gisteren was.
Ik gun niemand het verlies van een kindje , daarom zet ik me in daarom vraag ik steun omdat er nog zoveel onderzoek nodig is. Samen tegen stofwisselingsziekten.

Jet